Dàomù bǐjì FanFiction [ เซี่ยอวี่ฮัว x เฮยเสียจื่อ ] ‘Bicycle’

Dàomù bǐjì FanFiction

Xiè yǔ huā x Hēi xiā zi (ฮัวเฮย)

‘Bicycle’

……

“เฮยเสียจื่อ มัวแต่ยืนนิ่งทำไม รีบๆมานั่งเร็วเข้า”

ท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่งในกรุงปักกิ่ง ผมยิ้มเจื่อนๆมองคุณชายฮัวที่กำลังนั่งคร่อมอยู่บนจักรยานเช่าสีชมพูหวานแหววก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธทันที

“ไม่ล่ะครับ งานนี้ผมขอผ่าน”

“เฮยเสียจื่อ” เสียงหวานที่เอ่ยเอื้อนออกมาทำเอาผมขนลุกไปทั้งตัว 

ชื่อของผมคือเฮยเสียจื่อ ผมเป็นโจรขุดสุสานฝีมือดีที่หาตัวจับได้ยาก เป็นหนึ่งในพวกเดนตายที่ทำอะไรต่ำช้าและใช้ชีวิตอย่างโลดโผนไปวันๆ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถทำให้คนอย่างผมหวาดกลัวได้ยกเว้นเซี่ยอวี่ฮัว คุณชายเก้าแห่งสกุลเซี่ยที่กำลังบังคับผมให้ซ้อนท้ายจักรยานสีหวานนั่น

“ผมตัวใหญ่กว่าคุณ ขืนให้ผมซ้อนแล้วคุณชายพาผมล้มก็แย่สิครับ” ผมยักคิ้วให้ร่างบางแต่อีกฝ่ายกลับเมินเฉยต่อคำพูดของผม

“ตอนเด็กๆฉันเคยปั่นจักรยานให้คนที่ตัวโตกว่านายซ้อนท้ายมาตั้งหลายคนแล้ว” คุณชายว่าพลางส่งยิ้มหวานหยดย้อย “กะอีแค่นายคนเดียว คนที่ฝึกเรื่องการทรงตัวมาตั้งแต่เด็กอย่างฉันจะรับน้ำหนักไม่ได้เชียวหรือ?”

ผมร้อง ‘อ๋อ’ ออกมาเมื่อได้ยินคำอธิบายของคุณชาย เหตุผลของเขาเข้าท่ามากทีเดียว ผมเชื่อว่าคุณชายต้องเป็นมือโปรในด้านการบังคับจักรยานแน่ๆ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงคล้อยตามคำพูดของเขา แต่ว่าคนคนนั้นต้องไม่ใช่ผม

ผมเหลือบมองจักรยานเช่าคันนั้นแล้วส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยว “ยังไงก็ไม่ขึ้นครับ”

“หืม? น่าแปลกใจจัง ปกตินายไม่ค่อยยืนกรานอะไรหนักแน่นอย่างนี้นี่ เมื่อคืนฉันก็อุตส่าห์ไม่ทำให้นายเจ็บแท้ๆ นายไปทำอะไรลับหลังฉันมาหรือไง?” น้ำเสียงเย็นเยียบของคุณชายทำให้ผมเหงื่อแตกพลั่กๆ ผมหัวเราะแห้งๆแล้วตอบไปตามจริง

“หัวใจของผมมีแต่คุณชายคนเดียวเท่านั้นล่ะครับ ว่าแต่…สัญญามาก่อนนะว่าเรื่องที่ผมจะบอกคุณชายต้องไม่เล่าให้ใครฟัง”

คุณชายเลิกคิ้วสงสัยแค่ก็พยักหน้ารับปากผม “ฉันสัญญา รีบๆพูดมาได้แล้ว”

ผมเหลือบมองไปทางอื่นราวกับต้องการจะหลบสายตาของคนตรงหน้า พึมพำออกไปเบาๆ

“ผมซ้อนท้ายจักรยานไม่เป็น”

“……” คุณชายเงียบไปซักพักก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง ใบหน้าของผมร้อนผ่าว ให้ตายสิ สุดท้ายผมก็บอกความลับที่น่าขายหน้าสุดๆให้คนร้ายกาจอย่างคุณชายฮัวไปจนได้ เฮยเสียจื่อผู้เก่งกาจบุกรุกสุสานอย่างห้าวหาญไม่กลัวตายกลับซ้อนท้ายจักรยานไม่เป็น รู้ถึงไหนอายถึงนั่นแน่ๆ

และแน่นอนว่าแค่ซ้อนท้ายยังทำไม่เป็น มั่นใจได้เลยว่าผมก็ขี่จักรยานให้ใครซ้อนไม่เป็นเช่นกัน

ผมอยากจะโวยวายให้คุณชายหยุดหัวเราะแต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา คุณชายเป็นคนประเภทยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ผมจึงต้องจำยอมยืนอยู่นิ่งๆทั้งๆที่อยากโวยใจจะขาด

โจรขุดสุสานอย่างผมไม่ได้ยึดถือวิถีสโลว์ไลฟ์ในการดำรงชีพซะหน่อย จะให้ผมนั่งซ้อนท้ายจักรยานฆ่าบ๊ะจ่างหรือไง

ในที่สุดคุณขายก็หยุดขำ นิ้วเรียวปาดหยดน้ำจากหางตาออกไปก่อนจะลูบหัวผมที่กำลังทำสีหน้าไม่พอใจอยู่เงียบๆ 

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันเถอะ”

“อ้าว คุณไม่ขี่จักรยานแล้วเหรอครับ เดี๋ยวผมนั่งรอก็ได้” ผมกระพริบตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจ ปกติแล้วเซี่ยอวี่ฮัวไม่ใช่คนอ่อนโยนหรือใจดีอะไร เพียงแค่ใจอ่อนกับผมในบางเวลาเท่านั้น ดังนั้นเมื่อได้ยินคำพูดของเขาผมจึงอดประหลาดใจไม่ได้

คุณชายเอื้อมมือข้างหนึ่งมาจูงมือผม ข้างหนึ่งจูงจักรยานกลับไปที่บริเวณร้านเช่า ระหว่างนั้นก็เอ่ยปากพูดออกมาเบาๆ

“คืนนี้ฉันจะขี่นายแทนจักรยาน”

“……ถ้าอย่างนั้นผมยอมซ้อนท้ายจักรยานคุณก็ได้”

“ไม่ล่ะ ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นที่สุดแสนจะโรแมนติกในสายตาของคนทั่วไป ผมกลับมองไม่เห็นถึงความงดงามของดวงตะวันที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าเลยแม้แต่น้อย

ให้ตายเถอะ ผมยอมรับแล้วว่าทักษะการซ้อนจักรยานแม่งเป็นอะไรที่โคตรสำคัญต่อการดำรงชีวิตของเฮยเสียจื่อจริงๆ

…………

เมื่อคืนเห็นหัวข้อเดย์ลี่เป็นจักรยาน(20/04/15)เลยลองจดๆพล็อตไว้แล้วมาเขียนอีกทีตอนเช้าค่ะแงง555555 สั้นๆตามประสาคนขี้เกียจและสมองตันเนอะ—-/แค่กกกกก สารภาพตามตรงว่าเราก็ซ้อนท้ายจักรยานใครไม่เป็นค่ะ ส่วนตัวรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ยากมากกกก(ก.ไก่ล้านตัว) แต่พอพูดให้เพื่อนฟังกลับโดนหาว่ากากซะงั้น ;3; บู่ววววว ก็เลยรู้สึกว่ากลายเป็นเรื่องน่าอายไปเลยฟฟฟฟฟฟ

ปล.ที่ปักกิ่งนี่มีสวนที่มีจักรยานให้เช่าขี่เหมือนสวนรถไฟมั้ยนะ—- /มโนว่ามีไปแล้ว55555

ปลล.ช่วงนี้ติดเกมพอมาเขียนฟิคทีนี่เรียบเรียงประโยคไม่ถูกเลย ;-;