KnB FanFiction [ Hyuuga Junpei x Aida Riko ] ‘Delicious Love’

KnB FanFiction

Hyuuga Junpei x Aida Riko

‘Delicious Love’

…….

“You are what you eat.” กินอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ขยายความได้ว่า กินของดีมีประโยชน์ฉันใด สภาพร่างกายก็แข็งแรงเช่นนั้น กินของที่อันตรายฉันใด สภาพร่างกายก็ใกล้จะวอดวายเช่นนั้น…

ฮิวงะ จุนเปย์ตระหนักถึงสัจธรรมดังกล่าวเมื่อได้ลิ้มลองรสชาติอาหารฝีมือโค้ชเซย์รินเป็นจานที่สาม ความจริงแค่ครึ่งจานแรกก็แทบจะตายคาห้องคหกรรมแล้ว แต่สุดท้ายก็ต้องทนกินเข้าไปเพราะเห็นแก่ความตั้งใจในการคิดสูตรใหม่ของอีกคน…

สุดท้ายก็ใจอ่อนเหมือนกับทุกครั้ง…

ฮิวงะถอนหายใจขณะนึกย้อนอดีตกลับไปเมื่อประมาณยี่สิบนาทีที่แล้ว ห้องเรียนชั้นปีสองของกัปตันเซย์รินมีคาบว่างพอดี และไอดะ ริโกะผู้เห่อสูตรข้าวผัดแบบใหม่ก็ลากเขาที่กำลังจะงีบหลับเอาแรงไปยังห้องคหกรรมซึ่งไม่มีคาบเรียนพอดี …..เขาเลยต้องกลายเป็นหนูทดลองชั่วคราว หวังว่าคงมีชีวิตรอดกลับไปเหยียบห้องชมรมบาสฯอีกนะ…

“เอาอีกจานมั้ยฮิวงะคุง?”

“มะ.. ไม่ล่ะ อิ่มมาก..” ฮิวงะอึกอักตอบอีกคนไปตามความจริงส่วนหนึ่ง อีกหลายๆส่วนที่เหลือถูกคำโกหกคำใหญ่ปกปิดไว้อย่างที่เจ้าตัวคิดว่าแนบเนียนที่สุด

“…รสชาติใช้ได้นะ”

ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่ในใจตอนนี้กำลังโวยวายตบมุกกับตัวเองและจานอาหารเบื้องหน้าอย่างเมามัน…

ใช่… ใช้ได้เลยล่ะ อานุภาพทำลายล้างสูงใช้ได้เลย…

“เอ๋! จริงเหรอ น่าดีใจจังเลยแฮะ แสดงว่าสูตรนี้ได้ผลสินะ!”

ไม่ได้ผลสุดๆ! คนฟังเถียงในใจแต่ก็ทำได้แค่พยักหน้าฝืนๆ

แต่ก็เอาเถอะนะ…

ฮิวงะมองดูใบหน้าของริโกะที่ตอนนี้รื้นไปด้วยน้ำตาแห่งความปลาบปลื้ม รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าเนียนใส รอยยิ้มที่ทำให้เขาไม่นึกเสียใจเลยที่ไม่พูดความจริงออกไป…

“งั้นวันนี้เอาไปให้คนอื่นชิม–”

“อย่า!! ขอร้องล่ะ อย่าเลย!!”

“อะไรของนาย คิดจะเก็บของอร่อยไว้กินเองคนเดียวได้ไง เป็นกัปตันทั้งทีอย่าเห็นแก่ตัวสิ หัดแบ่งปันเพื่อนร่วมทีมซะบ้างสิยะ!!” ริโกะชี้หน้าตวาดอีกคนเสียงดังจนทำเอาฮิวงะเถียงไม่ออก จะว่าไงดีล่ะ อยากเถียงแทบขาดใจว่าเพราะเป็นห่วงคนอื่นเนี่ยแหละเลยไม่อยากให้ใครได้กิน แต่ตอนนี้คงต้องหาทางทำอะไรซักอย่าง ..ก็การปกป้องสมาชิกชมรมน่ะ เป็นหน้าที่ของผู้นำนี่นา!!

“งั้น..! ขอเติมอีก!!”

ฮิวงะตัดสินใจพลีชีพตนเองอย่างเด็ดเดี่ยว เป็นห่วงเพื่อนร่วมทีมน่ะมันก็ใช่อยู่หรอก แต่เป็นห่วงเจ้าของอาหารมากกว่าต่างหาก…

ก็ไม่รู้ว่าคนอื่นๆจะทนกินอะไรแบบนี้เหมือนเขาไหม เพราะว่าไม่รู้ถึงได้กังวล… กังวลกับปฏิกิริยาตอบสนองของทุกคน… กลัวว่าริโกะจะรู้ความจริงที่ทำให้เจ็บปวด..

นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลสวยของริโกะจ้องมองแผ่นหลังของคนที่ตรงดิ่งไปตักข้าวเพิ่มจนหมดด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เปี่ยมล้นอยู่ในอก อะไรบางอย่างที่คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นความตื้นตันระคนกับความไม่ไว้วางใจในคำพูดของอีกคน

‘ฮิวงะคุง… นายนี่มันโกหกไม่เก่งเอาซะเลย..’

“……..”

ฮิวงะเดินถือจานข้าวกลับมานั่งที่โต๊ะตัวเดิม เคี้ยวข้าวที่สอดแทรกไปด้วยหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่น่าจะมีอยู่ในข้าวผัดธรรมดาๆได้ ปากเคี้ยวไปก็แอบเหลือบมองใบหน้าของเพื่อนสมัยเด็กอยู่เป็นระยะๆ ความจริงเคล็ดลับที่ทำให้เขาทนกินอาหารทั้งหมดได้โดยที่ไม่ตายไปซะก่อน(แต่ก็เกือบๆนั่งเรือข้ามแม่น้ำไปอยู่หลายครา) เคล็ดลับการมีชีวิตรอดที่ว่านั่นก็คือ…

การได้เห็นรอยยิ้มของผู้หญิงที่เขาแอบชอบมานานแล้ว แต่ก็ทำตัวปกติใส่จนดูเหมือนไม่ได้คิดอะไร…

กัปตันเซย์รินกัดลิ้นเบาๆเรียกสติตัวเองก่อนจะก้มหน้าก้มตาพุ้ยข้าวผัดใส่ปากเรื่อยๆจนหมด เจ้าของนัยน์ตาสีเข้มหลังเลนส์แว่นเริ่มรู้สึกว่าท้องไส้เริ่มบิดมวน แต่ทว่ายังฝืนเก๊กขรึมต่อหน้าโค้ชสาว

“ฉันกลับล่ะนะ คาบต่อไปก็ชมรมใช่มั้ยล่ะ อิ่มขนาดนี้คงซ้อมไม่ไหว ขอกลับก่อนละกัน วันนี้มีธุระด้วย”

“ธุระ?” ริโกะทวนคำอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามต่อ ความจริงแล้วฮิวงะก็มีนัดจริงๆ แต่เป็นนัดที่เจ้าตัวเพิ่งนัดเองไม่กี่เสี้ยววินาทีที่แล้ว และคู่นัดก็คือคุณหมอซักคน ณ คลินิกแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากแถวนี้มากนัก….

“งั้นก็ฝากที่เหลือด้วยละกัน” คนสวมแว่นว่าพลางลุกจากเก้าอี้แล้วหันหลังตั้งท่าจะเดินออกจากห้อง ปกปิดความรู้สึกผิดแปลกที่ทำให้อยากจะล้มลงไปกองกับพื้นด้วยท่าทีที่ดูปกติที่สุด

“ฮิวงะคุง..”

จู่ๆโค้ชสาวแห่งทีมเซย์รินก็เรียกชื่อเขาไว้ คนถูกเรียกสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้น

“หือ..?”

“ก่อนจะไป ฉันถามจริงๆนะ…”

“?”

“อาหารของฉัน… อร่อยจริงๆรึเปล่า?”

ฮิวงะชะงักค้างไปชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับมาทำหน้าเอือมๆใส่อีกคน

“ก็ต้องอร่อยอยู่แล้วสิฟะ เธอพยายามขนาดนี้นี่ ยังไงก็นะ.. ถ้าคนอื่นบอกว่าไม่อร่อยแล้วกินเหลือล่ะก็…. ฉันจะช่วยกินต่อให้หมดเองละกัน”

ไอดะ ริโกะกระพริบตาปริบๆกับคำตอบของอีกคน ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ทำเอาคนที่ท้องไส้เริ่มปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิมถึงกับอดโวยวายออกมาตามนิสัยปกติไม่ได้

“อะ… อะไรของเธอฟะ?! มีอะไรน่าขำรึไง!”

“อุ๊บ.. ฮะๆ โทษทีนะ แต่ถึงกับกินของเหลือจากคนอื่นเนี่ย..”

“ระ เรื่องนั้นน่ะ..!”

“คิกๆ น่าๆ ไม่ต้องโวยวายหรอก อ้อ ถ้าจะทำถึงขนาดนั้นล่ะก็ ฉันยินดีทำให้กินตลอดไปเลยล่ะ” ริโกะพูดยิ้มๆ ทำเอาฮิวงะรู้สึกว่าหัวใจของตนเต้นแรงมากขึ้นกว่าเดิม… ดูท่าว่าคงเป็นเพราะอาหารของริโกะสินะ เขาถึงได้มีอาการข้างเคียงแปลกๆแบบนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มนั่น…

“งะ งั้นก็เอาเป็นว่า…” ร่างสูง178เซนติเมตรเดินตรงเข้าไปหาร่างบางที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก กัปตันเซย์รินกำมือหลวมๆก่อนจะเขกลงบนหัวอีกคนเบาๆ

“เธอน่ะพยายามได้ดีแล้ว อย่าหยุดพยายามล่ะ แล้วก็นะ…. อาหารของเธอ ฉันยินดีกินมันไปตลอดชีวิต…”

พอเอ่ยจบคนตัวสูงกว่าก็เร่งรีบเดินออกจากห้องคหกรรมทันที เพื่อหลบซ่อนใบหน้าที่แดงจัดจากความเขิน

บ้าชะมัด นี่เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย มันเหมือนกับเป็นการสารภาพรักกลายๆเลยไม่ใช่เหรอ?!!

ริโกะมองตามแผ่นหลังคนที่รีบเร่งเดินออกไปแล้วยิ้มกว้าง ดูเหมือนว่าฮิวงะคงไม่รู้ว่าใบหูทั้งสองข้างของตนนั้นแดงแค่ไหน บางทีเด็กสาวก็แอบไม่เข้าใจ ความจริงคนที่เขินอายควรจะเป็นฝ่ายนี้ไม่ใช่เหรอ….

แต่เอาเถอะ ฮิวงะคุงที่เป็นอย่างนั้นน่ะ…. น่ารักดี….

ฮิวงะเป็นเพื่อนสนิทของเธอมาตั้งแต่สมัยเด็ก ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่คนอบอุ่นอย่างคิโยชิ ไม่ใช่คนฉลาดอย่างอิสึกิ ไม่ใช่คนอารมณ์ดีอย่างโคงาเนอิ ไม่ใช่คนเงียบขรึมใจเย็นอย่างมิโตเบะ และไม่ใช่คนที่ยอมรับฟังคนอื่นง่ายๆอย่างสึจิดะ แต่ก็นั่นล่ะ… เพราะเป็นฮิวงะที่คอยกระตุ้นให้คนอื่นเดินหน้าต่อ เพราะเป็นฮิวงะที่เป็นอย่างนั้นถึงได้เหมาะสมกับตำแหน่งกัปตันทีม และเพราะฮิวงะที่เป็นอย่างนั้น…

ถึงทำให้เธอหลงรักเขา…

ริโกะยกมือขึ้นแตะบริเวณที่ถูกเขกเบาๆแล้วยิ้มร่า

“ยินดีทำอาหารให้นายกินตลอดไปเลยล่ะ ห้ามเบื่อซะก่อนล่ะ ฮิวงะคุง”

………..

กรี๊ดดดดดดด จบแล้วค่ะะะ จบแล้วฟหกกฟฟเเห้กก้ แงงงงงง ไม่นึกมาก่อนว่าพล็อตที่บังเอิญโผล่มามั่วๆสั้นๆจะเอามาขยายความได้ขนาดนี้ ฟฟฟฟฟฟ เพิ่งเคยเขียนคู่นี้เป็นครั้งแรกแต่แอบอวยมานานแสนนาน หวังว่าทุกคนคงอ่านรู้เรื่องนะคะ เพราะพล็อตเราก็สั้นมาก ที่คิดตอนแรกๆคืออยากนำเสนอเปรียบเทียบนิสัยพวกเซมไปค่ะ ฟฟฟฟฟฟฟ (เกือบลืมสึจิดะซังไปเลยค่ะ |||Orz) แล้วก็กลายมาเป็นฟิคกัปตันโค้ช(หรือโค้ชกัปตันหว่า.. ทำไมกัปตันแลสาวน้อย) ต้องขออภัยจริงๆนะคะที่เขียนสั้นมากถึงมากที่สุด(แต่ในโน้ตไอโฟนมันดูยาวนะคะ) ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ หวังว่าคงสนุกกันนะคะ❤️